Pająk i róża

Kiedy zobaczyłem pająka na róży, wiedziałem, że się uda (zdjęcia samych kwiatów, zwłaszcza tych pięknych, wypadają banalnie). Pomyślałem: piękna i bestia.

Ona nigdy nie trafi na wystawę, nikt jej nie nazwie Lady Diana czy Maria, ot zwyczajna róża parkowa, wytrzymała i cierpliwa. Znosi niedogodności przyrody (zaprzeszłej zimy nie straciła liści i rosła) i nie oczekuje wielkiej dbałości. Cicha, dzielna i piękna.

On, ponury bohater wielu mitologii, postrach kobiet, czyhające kosmate i brudne obrzydlistwo.

Sprawiedliwość makrofotografii polega na podniesieniu rzeczy małych. Ta fotografia mogłaby służyć jako pomoc przy leczeniu arachnofobii, bo jedna z metod to powolne odwrażliwianie. Wystarczy spojrzeć, że kawaler szykowny jest i schludny.

Bardzo piękni oboje.

Nadałby się tu cytat z Exupéry’ego, tym bardziej, że z grubsza mógłby go wymamrotać każdy mężczyzna, może nawet ten uciekający pająk:

Nie potrafiłem jej zrozumieć. Powinienem sądzić ją według czynów, a nie słów. Czarowała mnie pięknem i zapachem. Nie powinienem nigdy od niej uciec. Powinienem odnaleźć w niej czułość pod pokrywką małych przebiegłostek. Kwiaty mają w sobie tyle sprzeczności. Lecz byłem za młody, aby umieć ją kochać.

Ps. dopisane 15 października 09: Pewna Polonistka, której blog - notatki z Włoch - być może tu niedługo przedstawię, przesłała mi e-maila z miłymi uwagami do blogu i z żartobliwym wierszykiem w obronie pająka:

on w róży się nie durzy...
ten tkacz jest jej lekarzem, 

milczącym obrońcą 

wzgardzony obojętnością 

natury 

snuje swą jedwabną nić, 

by pozbawić
królową mszyc... 

i tak natura ich los splata ... 

od lata do lata 

przez lata 

aż do skończenia świata.