Termin „ambalaż” w sztuce oznacza okrywanie, zasłanianie, opakowywanie przedmiotów, rzeczy, budynków.
Kiedyś wraz z młodymi artystami zamienialiśmy i przykrywaliśmy rzeczy (pomalowali lokomotywę na biało, a na wieżę piastowską w Cieszynie zarzucili wielką sieć).
Największym polskim ambalażystą był Tadeusz Kantor. On ten zabieg twórczy stosował zarówno w malarstwie, jak i w teatrze, gdzie wprowadzał kategorie przedmiotów „biednych”, „gotowych”, „znalezionych” i „bio-obiektów”.
Piękny jest ambalaż dokonywany przez naturę. To proces erozji i rozpadu, który dzieje się zawsze i wszędzie. Oto na przykład gumowy kalosz, potocznie zwany gumiakiem, niedbale porzucony na nieuczęszczanej drodze, mocno tknięty zębem czasu, wymoczony w kałuży, wypalony słońcem. Teraz odgrywa najdonośniejszą być może rolę w swoim krótkim, gumianym życiu. Rolę doskonałego, bo bezinteresownego dzieła sztuki - przydrożnego ambalażu.
Anna BB napisała:
A pamiętacie ten dowcip: jaki rzeczownik można koniugować?Piotra O. natomiast dotknęła refleksja:
Ja noszę kalosze
Ty nosisz kalosisz
On nosi kalosi....
W kawałkach, nadgryziony, wysuszony. Z pewnością nie odpowiada już definicji kalosza. Czym zatem jest?Odpowiedziałem:
To "były kalosz" lub "dawniej kalosz", lub "ekskalosz". Bardziej światowi robotnicy mówią o nim: mój eks.
Subskrybuj RSS
Ja to sobie wyobrażam tak:
OdpowiedzUsuńZaczął Hans Christian Andersen:
POCZĄTEK
"W Kopenhadze, w jednym z domów na Östergade, niedaleko od centrum placu Kongens Nytorv, było wielkie przyjęcie. Takie przyjęcia należy co pewien czas wyprawiać, żeby się pozbyć tego obowiązku i żeby w zamian być zapraszanym na podobne przyjęcia przez innych. Część gości siedziała już przy kartach, a druga część czekała, co wyniknie z pytania gospodyni: „No, i w co się teraz zabawimy?” Rozmowa toczyła się tak, jak zwykle toczą się podobne rozmowy. Między innymi zaczęto mówić o średniowieczu i niektórzy goście uważali tę epokę za daleko lepszą od naszych czasów. A radca Knap bronił nawet tak zawzięcie tego poglądu, że gospodyni zgodziła się z jego wywodami i oboje zaczęli zwalczać pogląd Örsteda, który w Almanachu o starych i nowych czasach wynosił nasze czasy ponad tamte. Radca uważał, że najszczęśliwsza była epoka króla Jana.
Podczas gdy się tak plecie ta rozmowa, przerwana jedynie na chwilę przyniesieniem gazety, w której, nawiasem mówiąc, nic nie było do czytania, zajrzyjmy do pokoju, gdzie pozostawiono płaszcze, laski, parasole i kalosze."
Potem włączyły się w to dwie Wróżki
"W przedpokoju tym siedziały dwie dziewczyny: jedna młoda, druga starsza. Można było sądzić, że to dwie służące, które przyszły, aby towarzyszyć swoim paniom, jakiejś starej pannie lub wdowie, ale gdy się uważniej im przyjrzało, widać było od razu, że nie były to zwykłe służące. Na to dłonie ich były za delikatne, postawy i ruchy iście królewskie, a nawet szaty miały śmiały krój. Były to dwie wróżki. Młodsza nie była co prawda samym Szczęściem, ale jedną z pokojówek u jednej z dam dworu samego Szczęścia, i obnosiła drobniejsze jego dary po świecie. Starsza wyglądała ogromnie poważnie i surowo, była to bowiem Troska, ta zawsze osobiście załatwia swoje sprawy nie polegając na nikim; tylko wtedy wie, że załatwione są ściśle i sumiennie.
Wróżki opowiadały sobie nawzajem, gdzie były tego dnia. Ta, która była służebną damy dworu Szczęścia, spełniła kilka drobnych zadań: ochroniła nowy kapelusz przed ulewą, sprawiła, że wytworny nicpoń ukłonił się uczciwemu, skromnemu człowiekowi, i tym podobne, ale teraz miała przed sobą poważniejsze zadanie, coś, co było zupełnie niezwykłe.
– Muszę powiedzieć, że dzisiaj przypadają moje urodziny – rzekła. – Powierzono mi więc w celu uczczenia tego święta parę kaloszy, które mam wręczać ludziom. Kalosze mają tę cudowną własność, że człowiek, który je włoży, może się znaleźć w takim czasie i w takim miejscu, w jakim pragnie się znajdować. Każde życzenie w zakresie czasu i miejsca będzie natychmiast spełnione. Raz w życiu będzie naprawdę szczęśliwy.
– Szczęśliwy! I ty wierzysz temu! – powiedziała Troska. – Jestem pewna, że będzie nieszczęśliwy i że będzie błogosławił tę chwilę, kiedy pozbędzie się kaloszy.
– Co też ty mówisz – zaprzeczyła tamta. – Stawiam kalosze tu pod drzwiami. Ktoś zamieni je ze swoimi i zostanie uszczęśliwiony. Oto o czym rozmawiały wróżki."
A na koniec, znalazł je Jerzy, sfotografował i umieścił je tutaj ku przestrodze, przed nieostrożnym wypowiadaniem życzeń.
Ciekawe czego sobie życzył ich ostatni właściciel?
Jerzy, nie kusiło przymierzyć?
Na podstawie tej basni byl przesmieszny film :
OdpowiedzUsuńhttp://www.youtube.com/watch?v=6P3lxIqiF0A
http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/122368
Pamietacie ? Ja zapomnialam. Dziekuje, Anno za przypomnienie !