Zawód ojciec

Dzieciństwo to cudowny czas w życiu, także dla rodziców. Moje pierwsze lata ojcostwa przypadły tuż po stanie wojennym, na lata 83-87 (to zdjęcie z 85 roku, Miki ma 2 lata). Nie byłem zaangażowany w działania opozycji, lecz moje sympatie były po jej stronie. W takim zawodzie jak mój (redaktor w wydawnictwie) nie wypadało się w tym czasie starać się o zawodowe awanse. Zwłaszcza wobec gwałtownego wysypu hunwejbinów i oportunistów.

Praca zawodowa nie dawała znaczących środków, ale też nie zabierała wiele czasu. Poświęcałem go na pewien własny projekt książkowy, pewną działalność wytwórczą, a przede wszystkim na ojcostwo. Mówiłem o sobie: zawód wykonywany? Ojciec.

Ileż to było radości. Skakania po dwa stopnie na schodach i ścigania się, kto pierwszy do przystanku, gra w nogę kosmatą miękką piłką w niewielkim pokoju. Przede wszystkim jednak czytanie.

Kiedyś wracaliśmy pociągiem we dwóch z Łodzi i przez cała drogę bawiliśmy się w zgadywanki. Dziś pamiętam krówki: kto pierwszy zobaczył jakąś, dodawał sobie punkt. Na Centralnym pewna starsza pani, która siedziała w przedziale, bardzo miło się przedstawiła jako profesor psychologii czy pedagogiki i powiedziała, że nie widziała takiego kontaktu i że „cudownie go edukuję”.

Nic nie jest do końca złe. Gdyby nie wymuszone okolicznościami politycznymi zawodowe lenistwo, nigdy nie poświęciłbym dziecku tyle czasu.
Zło dało się zamienić w dobro.