Megamenel

Dokładnie przed rokiem napisałem pod wpływem wieści o kryzysie:

Z odleglejszej perspektywy, ludzkość to jeden organizm. Taki młody megamenel. Właśnie ma kaca, bo mocno popił i stracił na jakiś czas samokontrolę. Wczoraj wydał wszystkie pieniądze, wykrzykiwał, że może kupić wszystko, a dziś mu we łbie dudni tupot białych mew. To mu się niestety zdarza co jakiś czas. Bywało, że leżał całkiem w rynsztoku. Teraz przechodzi to lżej. Trochę jest biedny, bo nie ma żadnych pozytywnych wzorców i musi uczyć się na własnych błędach. Zawsze jednak podnosi się i idzie dalej. Wbrew temu co mówią niektórzy, wyrośnie chyba na ludzi.

Witałem kryzys z pewną nadzieją. Nie, nie pragnąłem, żeby wszystko się zawaliło, ale liczyłem na refleksję, na zatrzymanie szalonego pędu konsumeryzmu, na przeciwstawienie się wszechwładzy korporacji. Czuło się, że neoliberalny sen wariata nie może dłużej trwać, że ustawiczny imperatyw wzrostu jest bez sensu.

Minął rok. Megamenel podniósł się. Poobijany, z nieświeżym jeszcze oddechem chwiejnie stawia pierwsze kroki. W którą pójdzie stronę?

Nie mam dla niego już tyle czułości, co przed rokiem. Wcale nie jestem pewien, czy wszystko przemyślał, to znaczy czy przemyśleliśmy wszyscy (mam wrażenie, że szczególnie w Polsce mało kto).

A może to sprawa wieku? Po latach człowiek przestaje nadążać. Wiele rzeczy wydaje mu się za głośnych, za łapczywych, za pustych. Wydaje mu się, bo ich już nie rozumie.

Co mi tam. Nie muszę się tak martwić. Podsuszę się jeszcze trochę, zwinę w cygaro i zaciągnę dymem. I popiszę jeszcze trochę.