Pirotechnik

To moja klasa w szkole podstawowej. Zdjęcie wykonano chyba dokładnie pół wieku temu w miejscu oddalonym sto metrów od gruzów Pawiaka. Prawda, że niewinne i przyjemne mordki? A to szpica powojennego wyżu demograficznego.

Nigdy potem nie widziałem tak wielkiej różnicy w zachowaniu i obyczajach między płciami. Podczas przerw dziewczynki, mimo że niektóre całkiem wyrośnięte i dojrzałe, spacerowały ubrane w grzeczne fartuszki albo trzymając się za ręce chodziły w kółku śpiewając:

Mam chusteczkę haftowaną, co ma cztery rogi
Kogo lubię, kogo kocham, rzucę mu pod nogi

My, na ogół drobniejsi i fizycznie zacofani, nawalaliśmy się wtedy po kątach, a dla odsapnięcia snuliśmy plany, co by tu jeszcze wystrzelić lub wysadzić.

Wasz korespondent stoi w najwyższym rzędzie trzeci od lewej. Tak, to zagubione pacholę to ten gość, którego właśnie widzę w szklanej szybie ekranu. Philip Marlowe powiedziałby:

Wiedziałem, że nie będzie to łatwe. Facet miał jakieś sześć stóp wzrostu i ważył chyba 200 funtów.

Nie lekceważcie jednak tamtego nieboraka. On jest, jak spora część jego rówieśników, zawodowym pirotechnikiem.

Urodziliśmy się parę lat po wojnie, wokół były gruzy zburzonej Warszawy, a w powietrzu unosił się jeszcze zapach prochu. Nad miastem nisko latały wojskowe odrzutowce, w radio trwała zimna wojna (długo myślałem, że to jakaś wojna na północy) i władza straszyła knowaniem niemieckich rewanżystów. Matki co jakiś czas wykupywały ze sklepów mąkę i cukier.

Potrafiliśmy strzelać ze wszystkiego. Choćby ze zwykłego klucza do szafy. Obowiązkowo musiał mieć dziurkę i być odlany z jednego kawałka. Do tej dziurki strugaliśmy brązową masę z łebków od zapałek (mówiliśmy „siarkę”). Przywiązywało się klucz do krótkiego sznurka, a z drugiej strony odpowiedniej grubości spiłowany gwóźdź.

Potężniejszy, niemal armatni huk dawał wybuch acetylenu w puszce po mleku w proszku. Wrzucałem kawałek karbidu, plułem, zamykałem wieczko i podkładałem zapaloną zapałkę do wybitej gwoździem dziurki.

Całkiem już niewinna zabawa to palenie saletry potasowej z cukrem (kupowaliśmy ją w sklepie „Chemii” na Foksal) i tzw. kopcie robione z celuloidowych filmów. Dreszcz chodzi mi po plecach, gdy pomyślę, że puściłem z dymem kawał kinematografii.

Zupełnie inne było dzieciństwo mojego Syna. Może dlatego jesteśmy tak różni. Ja, gdyby mnie tylko chcieli, poszedłbym jak w dym na jakąś sprawiedliwą wojnę. On urodzony jest dla pokoju.