Znikąd

Naprawdę nie jest cudownie w lesie nad ranem. Zimno, śnieg chlupie pod nogami i znikąd pomocy. Jedno co dobre, to cisza mącona radosnym posapywaniem psa i bezlitosnym chichotem kosa. Kiedy jest północny wiatr, o 6.30 dochodzi odgłos fanfar. To w leśnej jednostce w Pyrach każą wojsku wstawać. Oni dopiero wkładają ciepłe bambosze, a ja już w mocno przemoczonych butach przecieram ścieżkę na wczorajszym śniegu. Bo piechota musi maszerować.

Wczoraj padł rekord odsłon na blogu. Jakoś mnie to nie cieszy, bo w większości to były osoby zwabione moimi komentarzami na forum gazety. Tacy wejdą i najczęściej uciekają jak oparzeni, bo ludzie niczym cudzych grzebieni brzydzą się blogów.

Ja też nie przepadam i dlatego chcę być mało prywatny, a wątki osobiste pokazywać jako uniwersalne. Chyba nie bardzo się udaje, skoro ci, których jak Mojżesz wyprowadził swój lud z Egiptu, ja wywiodłem z naszej klasy, rozpierzchli się, a większość przysiadła na różnobarwnej łące Facebooka.

Też próbowałem tam coś przez chwilę, ale ten styl powierzchownego muskania, życzliwego chrząkania nieledwie, za bardzo mi przypomina towarzyskie bankiety. Bankiet zresztą lepszy, bo przynajmniej można coś zjeść i pooglądać piękne kobiety, a tu wszystko umowne. Jakieś bezrefleksyjne zapożyczenia i poklepywania po ramieniu (lubi to), jakieś wirtualne farmy z grządkami i zwierzętami, jakaś sałata albo niespodziewane jajo.

To już wolę ten marsz w mokrym, ale prawdziwym śniegu i z rzeczywistą Bubą. I tę moją samotność.

Nie jest cudownie w lesie nad ranem, ale będzie wiosna. Pierwsza oznaka, to nie ciemniej niż poprzedniego dnia o tej samej godzinie. Na razie musi to wystarczyć.