Ptak

Powinienem się już przyzwyczaić, a jednak kolejny początek roku witam z nielekkim sercem. Co miało się wydarzyć w radosnym grudniu, wydarzyło się. Głośno skrzypią wrota nowego roku i ciężko stąpa nowy czas. Przyjmuję go uprzejmie, ale już bez tego podniecającego oczekiwania młodości, o którym pisał staroświecki dziś Tuwim:

Czekam. W przypływie i odpływie
Kołysze się daleki poszum,
I dzień po dniu, jak dziw po dziwie,
Wybucha płaczem lub rozkoszą.

Wybucha kwieciem jak gałęzie,
Odfruwa ptactwem gołębianem.
Ach, moje wiersze niespodziane!
Ach, moje życie, co to będzie?

Coś za coś. Przestałem być dla siebie niespodzianką (może raczej: niewiele się już spodziewam po sobie), za to odkrywam po latach Naturę. Mama opowiadała, że jako dwulatek zaginąłem i długo mnie szukała aż odnalazła w sadzie siedzącego pod drzewem. Palcem nakazałem ciszę i pokazałem do góry, gdzie śpiewał ptak.

Bardzo, bardzo daleko, na dziesięciolecia, odszedłem od tego drzewa, ale właśnie wracam. Idę lub jadę na rowerze. Mam na ramieniu torbę z aparatem, a obok biegnie Buba.

W czasie Sylwestra byłem w Dolinie Brdy, w pięknych lasach oddalonych o 20 km od Bydgoszczy (to stamtąd ta bogatka). Na powitanie roku wyszliśmy przed dom. O północy rozpoczęła się kanonada. W ten sposób wyraża się dzisiaj prostacka radość panów i władców tego świata. Jakby świętowali wygraną wojnę. Z kim?

Nagle usłyszeliśmy odgłos skrzydeł łabędzia niemego. Brzmiał pośród wybuchów jak płacz dziecka. I każdy na swój sposób zaszlochał w sobie.