Post scriptum

Ten piękny plakat z przedstawienia na Broadway'u w 1964, fragment z przyszłej książki i piosenkę zespołu, który powstał 50 lat temu, łączy jedno post scriptum.

ona@net.pl
Nie wiedziałabym gdzie Cię szukać, gdybyś nie pokazał mi drogi. Powiedzmy, że tak miało być. Po Twoim liście odniosłam wrażenie, że gdzieś między słowami czai się jakiś cień, ale nocą wszystkie słowa są czarne.

on@net.pl
Powiedz, jaka jesteś. Nie mógłbym przecież przyjść z zaświatów. Śmiesznie to się zaczyna. W każdym razie już masz we mnie przyjaciela. Chcę zobaczyć jak się śmiejesz, jak obcinasz krzywo włosy, jak mrużysz oczy i jak je zdumiona otwierasz. Jest wiele rzeczy, które chciałbym o Tobie wiedzieć, ale boję się zapytać. Cień w istocie pada i, jak to bywa, z biegiem czasu dłuższy.

ona@net.pl
Nie przypisuj mi proszę zbyt wiele, nie wiem czy podołam, poza tym nie inwestuje się w wyobrażenia, przecież wiesz. Nawet nie wiem czym dla Ciebie jest kobiecość, tak do końca to nie wiem na czym polega moja. Myślę, że ogólnie pojęta 'kobiecość' mnie przerasta, w każdym razie inaczej się u mnie przejawia, jest jakaś nieuładzona. Za dużo musiałabym Ci tłumaczyć.

on@net.pl
Powiedz, jaka jesteś. Najpierw ja, co sobie wyobrażam. Najkrócej: i rozważną i romantyczną. Świadomą i poważną, ale i płochą niestety. Samotną wśród ludzi i spragnioną. Wyobrażam sobie jak idziesz codziennie do pracy. Często skupiona, a czasami smutna. Wtedy jest mi Ciebie straszliwie żal. Nic nie mogę poradzić.

ona@net.pl
Nie jestem romantyczna, chodzę z nosem przy ziemi jak gończy pies. Staram się być rozważna, w pewnym sensie czuję się za Ciebie odpowiedzialna. Nie odbieram jawnych oznak współczucia ze strony otoczenia, świetnie robię bałagan i nie lubię gotować, jeść zresztą też nie. Zajrzałeś w moja strefę cienia, a chcesz zobaczyć jak się śmieję?

Pani AnnB i pan P21 przywołali w komentarzach Ludmiłę Jakubczak. "Szeptem" nie można zaimportować, więc "Alabama":