Tajemnica obiektywu

Tu parkuję i wchodzę do lasu. Tego dnia (trzy lata temu - 13 marca 2007) przez cały spacer łapałem wschód słońca między bezlistnymi drzewami. Kiedy wyszedłem, okazało się, że słońce uciekło zza drzew i że to latarnia. Potem wiele razy, nawet dzisiaj, próbowałem odnaleźć ten klimat, ale już nigdy nie było tak pięknie. To nieprawda, że można wrócić do tego samego pejzażu. On, jak większość rzeczy w życiu, zdarza się tylko raz.

Fotografowanie, zwłaszcza dla początkujących to ruletka. Nigdy nie wiadomo, co okaże się niezwykłe, a co banalne i nietrafione. Ja nie umiem robić zdjęć. Kiedyś pojechałem prywatnie do Indii i umówiłem się z redakcją (pracowałem wtedy w „Kontynentach”), że przywiozę jakieś zdjęcia. Po wywołaniu nie przyniosłem żadnego i skłamałem, że mi się zepsuł aparat.

Niektórzy jednak mają szczególny talent i niemal każde ich zdjęcie, nawet mimowolne, ma sens i elegancję.

Całe szczęście w fotografii cyfrowej nie trzeba się ograniczać i nawet zupełnie ślepa kura coś tam wygrzebie. W środę wykonałem chyba 400 zdjęć, w większości kaczkom krzyżówkom, które siedziały leniwie na trawie w Ogrodzie Krasińskich (to park mojego dzieciństwa). Niektóre ze zdjęć są bez zarzutu i mogłyby służyć jako ilustracja w książce o ptakach. Ja cenię tylko jedno. Technicznie niedoskonale, bo nierównomiernie naświetlone i niezręcznie kadrujące ptaka. Ma jednak w sobie coś, co każe zastanowić się przez chwilę. Jakiś nastrój, a może tajemnicę? Pisałem nieraz: przypadkowe zdjęcie pokazuje tajemnicę. Obawiam się, że w tym wypadku nie dowiemy się jaką.