Leeloo

Library of Congress, Service Bendix products, poster, 194-(?)
Rok 2000. wydawał się nieprawdopodobnie odległy. W szkole podstawowej pisaliśmy u wspaniałego Piotra Wierzbickiego jak będzie wyglądał. Ja dałem banalny opis pnących się do chmur szklanych wieżowców i motyli - helikopterów, które miały nas dostarczać do mieszkań.

Takie już chyba są te dziecięce wyobrażenia o przyszłości, bo Luc Besson według własnych chłopięcych marzeń nakręcił genialny "Piąty element". Dzięki niemu zobaczyłem nareszcie te niebotyczne wieżowce i powietrzne ulice. Ale w filmie tylko, bo choć od roku 2000 minęła dekada, przelatujące nade mną samoloty niewiele się różnią od tych sprzed lat, a już okoliczna zabudowa to podróż w czasie na wstecznym biegu: gdzie nie spojrzeć budują dworek szlachecki z kolumnowym gankiem.

Ten film jest zabawą z marzeniami i mitami. Korbenowi Dallasowi (Bruce Willis) nie wiedzie się. Mieszka wprawdzie na jakimś dwusetnym piętrze wieżowca, ale w ergonomicznej kapsule podobnej do dzisiejszych samospłukujących się plastikowych toalet. Wchodzi do niej prosto z latającej taksówki, bo jest taksówkarzem. I oto w jego smutnym życiu następuje cud. Prosto z nieba spada mu odwieczne marzenie mężnych: istota nieziemska bezradna i piękna.

Śliczna Milla Jovovich to uosobieniem piątego żywiołu. Obok ziemi, wody, powietrza i ognia jest nim zdaniem Bessona miłość.

Spójrzmy na cudowną scenę poznawania imion. Ona nazywa się Leeloominai Lekatariba Desabat Ekbat Laminatchai. Mówcie jej po prostu Leeloo.