Złota trąbka serca

Plakat, Henryk Tomaszewski Jazz Jamboree 71

Dziś nie do pomyślenia jest tak żyć tylko jedną sprawą. To znaczy żyć normalnie, jeść i spać (niewiele), czytać, jeździć w zatłoczonym autobusie na zajęcia, raz w tygodniu na wojsko, ale w chwilach wolnych tylko o niej. O poezji.

Przy czym żadne tam rozpoetyzowane wertery. Każdy chłop na schwał, co i napić się potrafi i w ogóle. Bo lubiliśmy życie. Przez to nieraz brakowało pieniędzy. Kiedyś w chwili przepychu wyrzuciliśmy na parapet okienny zeschniętą bułkę. Jakoś nie zjadły jej ptaki, a nam po paru dniach zajrzała w oczy bieda i wróciła bułka na stół.

Innym razem po kieszeniach zimowych płaszczy i starych spodni uzbieraliśmy cudowne 4 złote 60 groszy. Dokładnie tyle kosztowała porcja pierogów w barze mlecznym na Ligocie. Ta porcja stała się nagrodą w zamkniętym konkursie poetyckim na jej właśnie temat. Zwyciężył epigramat:

Pierogi ruskie piękniejsze nad śmierć.

Siadaliśmy ze Stasiem naprzeciw siebie, każdy na swoim tapczanie, a tam w skrzyni na pościel były książki. Gadaliśmy godzinami, co chwila któryś wstawał, otwierał skrzynię, wydobywał tomik i czytał.

Co nas łączyło, dlaczego się tak rozumieliśmy? Język. Nie musiał być wytworny, lecz taki, gdzie słowo i drugie słowo daje słowo inne. I zrozumie je ten, którego nie znałeś wcześniej. On się z tym urodził i tak jak ty umie nazywać.

Przepłynęły przeze mnie lata. Już nie jestem tak głodny życia ani ludzi. Nie trzeba już mi wywąchiwania jak pies tych, którzy są z mojego świata. I tylko ta tęsknota, ta złota trąbka serca...

To było dokładnie 40 lat temu. Pamiętam tę noc kiedy Staś uniósł wieko tapczanowej biblioteki, sięgnął po Grochowiaka i przeczytał wiersz. On nazwał wszystkie nasze pryszczate pragnienia, żeby zmysły poczuły to mocne zawianie suknią na udręczony poezją pysk.

Tęsknota za świeżością

I bywa taka także - taka także historia
Ona w chwilach zwątpienia,
W porę grzmotu wyobraźni...

Ja sam
Sam w tej norze, gdzie wszystko przepoczwarzone
Serca w małe motocykle,
Uszy w małe aerodromy,
Domy w maszyny pełne śpiewającego mięsa.

I wówczas ta tęsknota -
Ta złota trąbka serca:

Żeby ktoś wszedł, kwiaty rzucił,
Żeby ktoś wpadł, wodę podał,
Żeby ktoś wniósł pachnące potem ciało
Z małym deszczem na włoskach pod pachami.

Żeby ktoś tak suknią mocno zawiał
Na udręczony poezją
Aksamitny pysk.

 Stanisław Grochowiak, z tomiku Menuet z pogrzebaczem (1958)