Mroczny wodewil

Kowarski pewnie pamięta go z imprez, bo blisko 40 lat temu najmowałem ten domek na Młocinach. Mieścił się przy ulicy Wodewil, opodal nowo powstałego cmentarza na Węglowej Wólce (teraz Cmentarz Północny). Ktoś słusznie uznał, że kondukty nie powinny prowadzić Wodewilem, więc zmieniono nazwę na Kazimierza Wójcickiego.

To była stróżówka przy pałacyku, opodal bramy, którą wchodziło się na olbrzymi teren porośnięty sosnami. Teraz mieści się tu Związek Niewidomych, ale wtedy była to własność prywatna. Najmowałem domek od starszej pani, którą nazywaliśmy dziedziczką.

Dość ponura historia, bo tego dnia, kiedy postanowiłem tam zanocować po raz pierwszy, w pałacu zmarł stary dziedzic. Nie wiedziałem o tym i w mglisty jesienny wieczór ujrzałem w mroku czterech czarno ubranych mężczyzn, którzy, jakby przed czymś uciekając, podążali chyżo z trumną na ramionach. Nieprawdopodobne, ale prawie jestem pewien, że byli w tenisówkach.

To nie był dobry początek i nie mogłem już pokochać tego miejsca. Przede wszystkim mieszkałem u rodziców, a miejsce to służyło mi do koleżeńskich spotkań i jako garsoniera.

Dłonie odejmuję od klawiatury, splatam na karku, patrzę w okno i uśmiecham się niemądrze.
-------------------------------------------------------------------------
Ta piosenka za sugestią miłej Czytelniczki (DM), która napisała w komentarzu:

Tiger:)
Jedna z moich ulubionych.
Wybaczcie, że o tak zimnym poranku.
Ale skoro o garsonierze...

-------------------------------------------------------------------------

Tygrys nadrabia miną. Zraniony jest bardzo, liże rany, ale wyjdzie z tego. W weekend leci do Paryża. Może go tam nie rozweselą, ale na pewno porobi jakieś zdjęcia.