Sarenka

Arthur F. Tait, Maternal love [1868]

Jej pierwsza metafora za sprawą piosenki „Nic dwa razy się nie zdarza” trafiła w moje młodzieńcze, wiecznie zakochane serce. Bo tak to wtedy bywało:

Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było jakby róża
przez otwarte wpadła okno.

Kiedy już trochę wiedziałem jak to jest z pisaniem, zachwyciłem się jej wierszem, który przeczytałem w antologii poezji polskiej po 1939 r. „Kolumbowie i współcześni”: Radość pisania.

Zaiste, wielka jest radość tworzenia, a z pisania chyba największa, bo surowiec daje się kształtować jak żaden i nic nie kosztuje. Napisane żyje własnym życiem, choć najczęściej krótko jak jętka, ale przecież niekiedy wiecznie. Jednak ten wiersz jest o boskiej mocy kreowania światów.

Widać tu jej poetycką kuchnię, w której każdy wers wynika z intelektualnego błysku. Dawkuje go jednak z rozwagą, miłosiernie znieczulając nas ciepłą ironią na gorzką prawdę o życiu i świecie.

Odtąd zawsze kojarzyła mi się z sarenką. Fizycznie też miała w sobie sarnią kruchość i delikatność.

RADOŚĆ PISANIA

Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?
Czy z napisanej wody pić,
która jej pyszczek odbije jak kalka?
Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy?
Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta
spod moich palców uchem strzyże.
Cisza - ten wyraz też szeleści po papierze
i rozgarnia
spowodowane słowem „las” gałęzie.

Nad białą kartką czają się do skoku
litery, które mogą ułożyć się źle,
zdania osaczające,
przed którymi nie będzie ratunku.

Jest w kropli atramentu spory zapas
myśliwych z przymrużonym okiem,
gotowych zbiec po stromym piórze w dół,
otoczyć sarnę, złożyć się do strzału.

Zapominają, że tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa.
Oka mgnienie trwać będzie tak długo, jak zechcę,
pozwoli się podzielić na małe wieczności
pełne wstrzymanych w locie kul.
Na zawsze, jeśli każę, nic się tu nie stanie.
Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.

Jest więc taki świat,
nad którym los sprawuję niezależny?
Czas, który wiążę łańcuchami znaków?
Istnienie na mój rozkaz nieustanne?

Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej.
Wisława Szymborska, Radość pisania, 1967