Przysłał mi Kowarski wykres z liczbą wpisów we wszystkich latach istnienia blogu. "Asymptota nie kłamie, zbliżasz się do zera."
Pomyślałem: duch niezłomny źle się czuje ześlizgując się po byle asymptocie. Żeby zadać kłam bezwzględnej funkcji matematycznej, muszę pisać przynajmniej raz w tygodniu. Zebrałem wszystkie pomysły i wyszło prawie na trzy miesiące.
Pewno nie wspominałem, ale od lat w różny sposób zajmuję się problematyką niepełnosprawności. Od niedawna współredaguję portal. Koleżanka przeprowadziła tam parę wywiadów na temat upadającej spółdzielczości osób niepełnosprawnych. Poruszyła mnie jedna rozmowa i trochę żartem, a trochę przez łzę napisałem ten wiersz. Liryka społeczna? Niemodne, ale też z miłości.
wstań o świcie
zobaczysz ludzi
w pomarańczowych
kamizelkach
jak zielonymi miotłami
zamiatają bruk
te miotły
w spółdzielni Warsen
czule nawlekają
i wiążą
szczotkarze niewidomi
jest nas coraz mniej
powiada prezes
za komuny to jeździło się
i po wsiach
szukało
teraz brak pieniędzy
pół miliona
trzeba dać
miastu za wieczyste
z pefronu też przymało
i nikt się nie zwalnia
tylko umiera
za dwa lata umrze
też Warsen
ociemniały sen
o Warszawie
sprzed sześćdziesięciu czterech lat
Subskrybuj RSS
Smutne.
OdpowiedzUsuńOstatnio przeczytałam, że trzeba być prawdziwym Człowiekiem, żeby w "zapuszczonym kloszardzie z Centralnego" doszukać się jednostkowego, wyjątkowego, obarczonego własną historią Człowieka.
A gdzie szukać nadzwyczajności w pracowitych, czystych, zdatnych i chętnych do pracy niewidomych ludziach? Przecież w każdym z Nich jest materiał na film, tylko nikt nie zechce patrzeć na takie zmagania.
Bezduszność "biznesu" powala siłaczki i Judymów własnego losu. Smutne
Bardzo dobrze wspominam m.in. lekturę "Opowieści prawdziwych" ze Słowoobrazu.
OdpowiedzUsuńCzy uwzględniono w statystykach liczbę napisanych przez czytelników wersów? Krótkie "siema" to nie to samo co np. "Popiersia". To tylko i aż trzy lata.