W zielonkawe

John Held, okładka do McClure's magazine, sierpień 1927
Jeden z moich przyjaciół (ma się rozumieć mocno starszy ode mnie) czci dziś liczbę 64.  W czasach młodości była to, za sprawą piosenki The Beatles, liczba  poniekąd symboliczna, oznaczająca czas skrajnie odległy. Dosyć powiedzieć, że odmierzony od tamtej chwili w przeciwną stronę, przenosił nas w rok wojen burskich, powstania bokserów w Chinach i premiery "Toski".

Czcigodny jubilat zapytał niedawno na forum "Rękopisu".

- Czy przeminęliśmy?
- Chyba jeszcze nie. - odpowiedziałem. Im mniej będziemy stawiać takich pytań, tym wolniej będziemy przemijać. Doświadczył nas świat, każdego jak umiał i nie gwarantował żadnej polisy. Być może niektórzy czują się rozczarowani, ale ja nie obiecywałem sobie zbyt wiele po sobie.

W gruncie rzeczy sytuacja jest jest cokolwiek kłopotliwa. Oto niektórzy z nas sięgnęli wieku, który w młodości uznawaliśmy za granicę przyzwoitości. Tymczasem dziś to wcale nie boli, da się nie tylko żyć, ale pracować, żartować, tworzyć, a nawet nadal patrzeć na kobiety (znowu jak wtedy: w nieśmiałym zachwycie). Czy można pragnąć więcej, jak śpiewał Paul McCartney w piosence "When I'm Sixty-Four"?

Nie przeminęliśmy, drogi Kowarsiu. Jeszcze w zielone gramy. No, powiedzmy: w zielonkawe.