Każdego dnia

Claude Pigot, Toucouleur family (1992)
Rodzice są najważniejsi. Przed laty przeczytałem w "Polityce" wywiad z jakimś znanym amerykańskim profesorem psychologii. Mówił, że nikt nie ma takiego wpływu na człowieka. Podał zabawny przykład, który cytuję z pamięci, bo nie znalazłem tego numeru w internetowym archiwum:

Mój ojciec ma osiemdziesiąt trzy lata i niełatwy charakter. Pewno dnia zamyślony mówi głośno.

- Jak ona mogła mi to zrobić!
- Kto?
- Moja matka.

A potem opowiada o jakimś drobnym wydarzeniu, które miało miejsce przed 75 laty.

Ja o swoich myślę codziennie. To nie jest żałoba, bo umarli już dawno, ale ciepłe wspomnienie. Mieszanka wdzięczności i wyrzutów, że nie byłem dla nich dobry.

Przychodzi taki czas, kiedy relacje się odwracają. To my stajemy się bardziej odpowiedzialni, mądrzejsi, a oni jak dzieci.

Kiedy umierał Tata - trwało to parę miesięcy - troje rodzeństwa i Mama rozpostarliśmy nad Nim parasol miłości. Skończyło się jak musiało, ale nie wspominam źle tamtego czasu, tych codziennych wizyt, rozmów, pielęgnacji a potem samego odejścia. To było ciepłe długie pożegnanie.

Mój Miki miał wtedy dziesięć lat. W pewnej chwili poczułem, że jestem idealnie pośrodku. To samo uczucie wobec dziecka i bezradnego jak dziecko Ojca. Potem, gdy umarł, miałem w sobie nadmiar tkliwości. Jak karmiąca matka szukająca ujścia dla nadmiaru pokarmu.

Jest świetny, leśmianowski w klimacie, film pt. "Szósty zmysł". Ośmioletni Cole ma dar widzenia i słyszenia umarłych. Wychowuje go samotna matka, trochę rozchwiana emocjonalnie, z trudem sobie radząca. Zapamiętałem scenę w samochodzie, kiedy matka przekonuje się, że Cole rzeczywiście obcuje ze zmarłymi. I prosi, żeby przekazał odpowiedź od jej zmarłej matki, na pytanie, które często zadaje jej w myślach. A chłopiec mówi:

- Każdego dnia.

To pytanie brzmiało:

- Czy jesteś ze mnie dumna?

Bo wielu rzeczy brakuje, ale chyba najbardziej tego, że nie ma się komu się pochwalić. Zobaczyć tę dumę.
---------------------
Dosmucę jeszcze. Od rana pięknie śpiewał ptak. Był nieuchwytny i niewidzialny. Tarnina ostatnio zagęściła się mocno i mimo, że kilkakrotnie podchodziłem z aparatem, nie mogłem zrobić zdjęcia.

Śpiewał cudownie. Zmieniał frazę i tonację, świstał, gwizdał, niemal gulgotał. Jak w "Ptasim radio" Tuwima, tyle, że tam robiły to różne ptaki, a tu tylko ten jeden.

Będą ćwierkać, świstać, kwilić,
Pitpilitać i pimpilić

Przez moment, kiedy śmignął gdzieś do góry (a latał bardzo szybko) zobaczyłem, że ma żółty brzuszek, nie tak intensywny jak bogatka, jaśniejszy.

Po południu siedziałem na tarasie i rozmawiałem przez telefon. Spojrzałem pod nogi, a tam, na deskach, mój śpiewak. Teraz poznałem - kowalik. Z długim mocnym dziobem, z ciemną kreską przedłużająca oczy jak u jakiegoś japońskiego wojownika, z kremowym brzuszkiem, w błękitnoszarym fraczku. Leżał biedniutki i cichy z podkurczonymi nóżkami. Rozbił się o szybę, pewnie o okno na piętrze, skąd do Was piszę.

Pod tarniną, gdzie śpiewał, wykopałem głęboki dół. Bardzo poważna i czarna Buba patrzyła na mnie jak nigdy. Nie od dziś wyrzucam sobie, że dziwna jest ta moja wrażliwość. Jakby w innym miejscu leży ta dla zwierząt i przyrody, a w innym dla ludzi. Po Smoleńsku byłem przygnębiony, ale nie uroniłem łzy, a teraz, kiedy chowałem małego ptaszka, płakałem.

Płakałem nad jego nadzieją na piękne życie, nad niewinnością i krzywdą.