Milczący jaskier

Na stawach pusto i smutno. Wyginęły lub przeniosły się gdzieś kaczki. Jeszcze parę tygodni temu pokazywałem uroczą parę krzyżówek, a teraz widzę tylko dwa daremnie kolorowe samce wylegujące się na pomoście. Po uroczych łyskach - zeszłorocznych diabełkach, ani śladu. Myślę, że to przede wszystkim efekt ostrej zimy. Lód skuł mocno taflę i nie było pożywienia. W dodatku po lodzie łatwiej się można było dostać drapieżnikom. Skorzystali z niego też gospodarze i od strony stawu bezdusznie wycięli krzewy oraz gałęzie drzew kładące się nad wodą - naturalną osłonę dla ptaków wodnych.

Najbardziej lubię o ptakach, ale większość już opisałem, a poza tym narodek to skryty i w podglądzie niełatwy. Słońce i drzewa wbrew pozorom są nudne. Pozostaje mi poszycie ogrodowe i leśne, bo tu cały czas coś się dzieje. Dziś zachwyciły mnie jaskry, które od połowy maja nadają łąkom złocisty poblask. Te wyrosły w najwilgotniejszym miejscu trawnika, gdzie po deszczu stoi woda. Omijam je kosiarką.

Łacińska nazwa jaskra brzmi Ranunculus i bierze się od nazwy małej żaby (ranuncula).

- Czy nazywają cię żabką, bo lubisz wodę, czy od kształtu owoców?

Mruży oczy w słońcu i nic nie mówi.

Odrobina poezji o milczeniu, a nawet wyniosłej obojętności roślin:

Jednostronna znajomość między mną a wami
rozwija się nie najgorzej.

Wiem co listek, co płatek, kłos, szyszka, łodyga,
i co się z wami dzieje w kwietniu, a co w grudniu.

Chociaż moja ciekawość jest bez wzajemności,
nad niektórymi schylam się specjalnie,
a ku niektórym z was zadzieram głowę.

Macie u mnie imiona:
klon, łopian, przylaszczka,
wrzos, jałowiec, jemioła, niezapominajka,
a ja u was żadnego.
(W. Szymborska „Milczenie roślin”)