Pan Kasander

Dramaturgia filmów katastroficznych jest podobna. Na poczatku zawsze błogi spokój i beztroska zabawa. Tylko jeden pan Kasander jest niespokojny, bo widzi zagrożenie. Otoczenie go nie rozumie, szef odsyła do odkurzania archiwum, sąsiedzi pukają się w czoło, a dziewczyna informuje, że jest znerwicowanym kretynem.

Podobnie było z Waszym korespondentem, gdy przed sześcioma laty zagroził sądem, ponieważ niemal wszyscy mieszkańcy osiedla odprowadzali deszczówkę ze swoich dachów na wspólną ulicę. Mało tego, bo gdy się z tym uporał, na swojej działce wniósł mikro-wałek oraz górkę, które miały chronić dom od wielkiej wody. Hydrobudowle te były przez lata obiektem kpin i dowodem paranoi.

Te kasandryczne wizje powstały nie tak daleko Troi, bo na greckiej wyspie Thassos, gdzie w 2004 r. byłem świadkiem gwałtownej powodzi wywołanej oberwaniem gigantycznej chmury.

I sześć lat potem, w Boże Ciało, napłynęła chmura, która spadła na Ursynów i Piaseczno. Naprawdę było trochę grozy, choć do poważnej powodzi i prawdziwych nieszczęść jeszcze daleko.

Na nic zdał się ogrodowy wałek przeciwpowodziowy. Ulicę i ogród bardzo szybko zalała woda. Jej maksymalny poziom u nas sięgał 10 centymetrów od poziomu podłogi (u sąsiadów woda wybiła na środku salonu). Strach pomyśleć, co by było, gdybym wtedy okazał się spolegliwy.

Najgorsze, że straciłem szacunek do ścisłowiedów, bo to z absolwentami politechniki toczyłem najżywsze dyskusje. To znaczy ja żywo, a oni pobłażliwie.

Wydaje się, że ten paternalistyczno-technokratyczny stosunek do przyrody i brak wobec niej pokory jest w naszym kraju przyczyną wielkich szkód. To osobny temat, ale powiem najkrócej, że bezpieczeństwo jest zbyt poważną sprawą, żeby oddawać je w ręce tylko urzędników i inżynierów. Tu trzeba wizji i wyobraźni i na ich podstawie stworzenia nowych procedur. Nie dotyczy to tylko powodzi.

Film to film, oni lubią trochę podkręcić. Do szczęśliwego zakończenia nie wystarczy, że ocaleje bohater i parę szlachetnych osób. Kasander na końcu dostaje supernagrodę, bo całuje się z przystojną panią hydrolog-meteorolog, wirusolog czy przynajmniej strażak.

Tymczasem wasz korespondent w przemoczonych spodniach, stojąc w wodzie po kolana, wiosłował absurdalną szuflą do śniegu, bo mu się wydawało, że przepchnie wodę na niżej położone tereny. Nie, zdecydowanie nie był to jakiś fascynujący widok, więc może dobrze, że zza zielonej wyspy nie wypłynęła łódź z ponętnym wsparciem. Zresztą po paru godzinach woda całkowicie opadła.
---------------------------
Przepraszam, przez jakiś czas Wasze komentarze nie będą się ukazywały od razu. Ten filtr jest konieczny, ponieważ blog stał się obiektem zawziętego stalkingu. Bolesnego, bo z bratniej ręki.

Jeżeli kiedykolwiek postanowicie się starzeć, róbcie to, proszę, w zgodzie ze światem i w łagodności. I niech Was nie opuszczają: dystans wobec siebie i poczucie humoru.