Patrzenie

Wiedliśmy całkiem inne życie. On skupione, systematyczne i uporządkowane, można powiedzieć zacne, tą zacnością mądrą i wrażliwą. Ja życie raczej rozwichrzone, niekonsekwentne, pełne przygód i zakrętów. Znaliśmy się od ponad czterdziestu lat, ale prawie nie rozmawialiśmy ze sobą. On nie był bardzo otwarty, a ja go wcale nie szukałem, choć powinienem wiedzieć, że patrzy tak samo. Dziś bardzo żałuję tego zaniechania.

Nie mam Jego zdjęcia, daję swoje sprzed lat, bo ten wiersz opowiada o takim życiu jak tamto moje i to ja powinienem go napisać, ale napisał Tomek Wach, prawdziwy poeta, którego dzisiaj pochowano.

ROK 1986

A gdy Ci w chmurach z papierosów
wrzawa natrętna łeb skołuje
skrzących się śmiechów drwin i blasków
ziewań bełkotu i szafirów
serpentyn żartów niewybrednych
tak nasyconych hojnie winem
za poplamionym stołem
obok
tych sukien i zgiełkliwych kobiet
kieliszków brzęku
filiżanek
i mało frasujących rozmów
wzdragasz się tam niespodziewanie
i twarz tę widzisz
wśród firanek
i patrzysz
patrzysz
pijanemu
takie patrzenie wybaczone

----------------------------------------
Dobę po ukazaniu się tego posta miła czytelniczka i korespondentka Lu przesłała mi link do strony Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Kolei, gdzie jest ciepłe wspomnienie o Tomku, o Jego kolejowych fascynacjach oraz prawdziwe zdjęcie.